Pizza’s bakken doe ik inmiddels al ruim 40 jaar. In het begin gewoon in de oven. Als basis gebruikte ik Koopmans Capricciosa mix: een zakje bloem, een sachet olijfolie en een blikje tomatensaus. Wat water toevoegen en kneden maar.

Buurtsuper

Mijn zwager Wim had in die tijd een buurtsuper. Als ik op zaterdag daar kaas, ham en salami ging halen zei hij steevast: “Zeker pizza eten vanavond?”
Recepten haalde ik toen uit een boek (internet was nog geen gemeengoed): 280 originele recepten uit Italië, Wina Born (1982). Vrij naar Wikipedia werd Wina Born als culinair journalist “de moeder van de Nederlandse gastronomie” genoemd. Ik bakte pizza’s voor ons gezin, voor familie en soms ook voor collega’s. Was dit een succes? Voor toen wel, al haalde het niet bij de echte pizza’s van een pizzaiolo (een pizzaiolo is een officiële pizzabakker die pizza’s bakt volgens de traditionele Napolitaanse wijze).

Foodtruck

Begin jaren ’80 werkte ik in Den Haag aan de Binckhorstlaan. Lang nog niet zo’n drukke weg als nu. Een paar honderd meter van mijn werkplek was een groot stuk braakliggend terrein. In de zomer stond daar af en toe een Citroen HY waar, in een houtoven, pizza werd gebakken. Tegenwoordig noemen we dat een foodtruck, toen was dat gewoon de bestelauto die aan kwam rijden. Samen met een collega haalde ik daar een pizza, heerlijk voor onze lunch.

Jaren verstreken, de capricciosa mix lag niet meer in de schappen, en ik had mijn techniek iets verfijnd. Maar ja, de bodem bleef soms zompig en het uitrollen van het pizzadeeg (foei: met een deegroller) was zwaar werk met het telkens weer krimpend deeg.

Laatste zetje

Ik ging verder met het experimenteren met ander bloem en ik ging een pizzasteen gebruiken. De oventemperatuur ging omhoog, de pizzasteen werd eerst voorverwarmd en uiteindelijk ging ik ook ander bloem gebruiken. 
Ja hoor, de pizza’s werden een stuk lekkerder. De kwaliteit kwam steeds verder in de buurt van de echte pizza uit een pizzeria.
Sterker nog: voor het eerst gebeurde het dat ik samen met Joke een pizza ging eten en ik tot de conclusie kwam dat de mijne lekkerder was. Of dat iets zegt over mijn kwaliteiten of die van die pizzabakker laat ik in het midden.

Nog één zetje, zo bleek achteraf, had ik nodig om tot het ultieme pizza genot te komen. Dat zetje kreeg ik in Amstelveen, waar ik mijn opdracht had. Op dinsdag is daar een biologische warenmarkt en daar werden pizza’s in een houtoven gebakken. Tussen de middag bestelde ik soms pizza’s en haalde deze na werktijd op. Daar stond ik dan in de file op de A4 met een paar dozen heerlijk ruikende pizza’s op de achterbank.

Eigen houtoven

De behoefte aan een eigen houtoven was zo gegroeid dat het niet meer uit mijn hoofd verdween. Aldus werden plannen gesmeed voor het bouwen van een overkapping en het kopen van een houtoven. Gelukkig was mijn schoonzoon Sander direct enthousiast om een overkapping te bouwen, een verrijdbaar keukenblok en een onderstel voor een houtoven te maken.
Sinds een aantal jaar lijkt onze tuin nu op een mini pizzeria en wat blijkt: ook onze vier kleinkinderen zijn fans van pizza.  

Credits krijg ik ook. Niet alleen van de ‘grote’ pizza eters, maar ook van de kleinere. En zeg nou zelf: een compliment van de kleinkinderen is toch veel indrukwekkender dan een Michelin ster?

Heb ik jou ook enthousiast gemaakt? Lees dan mijn blogs, te beginnen met de Dans der ingrediënten. Veel plezier!